Անգամ չեմ ուզում տեսնել նրան. Հարոյանը պատմել է հավաքականում կարիերան ավարտելու պատճառների մասին

Հայաստանի հավաքականի նախկին ավագ Վարազդատ Հարոյանը Championat.com-ին տված հարցազրույցում պատմել է միջազգային կարիերան ավարտելու, Եղիշե Մելիքյանի հետ ունեցած կոնֆլիկտի և այլնի մասին:

- Ինչպե՞ս հայտնվեցիք Հունգարիայի Պրեմիեր լիգայի ակումբում։
- Չինաստանից հետո որոշեցի վերադառնալ տուն, մի քանի տարի խաղալ և դանդաղորեն պատրաստվել կարիերաս ավարտելուն։ Ես կարոտում էի Հայաստանը։ Բայց «Փյունիկում» դժվարություններ ունեցա մարզչի [Եղիշե Մելիքյանի] հետ, և Հունգարիան դարձավ կարիերաս շարունակելու առաջին տարբերակը։ Ես ոչինչ չէի սպասում, պարզապես ուզում էի հեռանալ և հայտնվեցի այստեղ։

- Իսկ ի՞նչ խնդիրներ ունեիք Մելիքյանի հետ։
- Չեմ ուզում մանրամասնել։ Չինաստանից հետո որոշեցի վերադառնալ տուն, իմ հարազատ թիմ, և նա այնտեղ էր աշխատում։ Ես նրան վաղուց էի ճանաչում, մենք ֆուտբոլ էինք խաղում միմյանց դեմ։ Շատերն ինձ ասում էին, որ մենք միասին չենք աշխատի։ Եվ այդպես էլ եղավ։ Ես այլևս չեմ աշխատի նրա հետ։ Ես նույնիսկ չեմ ուզում տեսնել նրան։ Իմ կարիերայի ընթացքում ես շատ մարզիչներ եմ ունեցել, և երբեք որևէ խնդիր չեմ ունեցել նրանցից որևէ մեկի հետ. ես դեռ կապի մեջ եմ նրանցից շատերի հետ: Միայն երկու մարզիչ կար, որոնք չստացվեցին, և երկուսն էլ հայ էին (ծիծաղում է): Նրանք Եղիշե Մելիքյանն ու Գրիգորի Բաբայանն էին։

- Դուք Մելիքյանի պատճառո՞վ եք հրաժարվել ազգային հավաքականից։
- Երկու շաբաթ առաջ ես ասացի, որ ուզում եմ ավարտել կարիերաս Հայաստանի ազգային հավաքականում, և ես դա արեցի: Դա միայն մարզչի պատճառով է: Ես կարող էի օգնել ազգային հավաքականին ևս շատ տարիներ, ինչպես արդեն արել եմ: Ես խաղացել եմ 92 խաղ, տվել եմ ամեն ինչ, ինչ կարող էի ազգային հավաքականին, և վերջին տարիներին եղել եմ թիմի ավագը: Ոչ ոք չի կարող ոչինչ ասել իմ նվիրվածության և հայրենասիրության մասին: Պարզապես ժամանակն էր ավարտել կարիերաս ազգային հավաքականում: Թաքցնելու բան չկա, այս որոշումը կայացվեց մարզչի փոփոխությունից հետո։

- Դժվար որոշում էր՞։
- Այո: Ես չէի սպասում, որ նա կնշանակվի Հայաստանի ազգային հավաքականի գլխավոր մարզչի պաշտոնում: Եվ նաև իմ հեռանալը թիմից: Ես ամեն ինչ այլ կերպ էի պատկերացնում: Բայց սա ֆուտբոլ է և կյանք, և այդպես էլ է լինում։ Ես արդեն 33 տարեկան եմ։ Ես այնքան էլ երիտասարդ չեմ, որ ինչ-որ բանի պատճառով տանջվեմ։ Ազգային հավաքականը շատ բան է տվել իմ կարիերային։ Ես առաջին անգամ խաղացել եմ Հայաստանի հավաքականի կազմում 15 տարի առաջ և գործնականում երբեք չեմ բաց թողել որևէ մարզական հավաք։ Ազգային հավաքականի իսպանացի ֆիզիոթերապևտի հետ մի անգամ մտածեցինք, որ ես նույնիսկ մեկ մարզում չեմ բաց թողել։ Ոչ ոք չի կարող իմ մասին վատ բան ասել։ Սա իմ երկիրն է, և ես մեծ հայրենասեր եմ, ինչը բոլորը գիտեն։ Բայց ես չեմ ուզում աշխատել այս մարզչի հետ, որովհետև գիտեմ, որ դա չի ստացվի, և ես նույնիսկ չեմ ուզում փորձել։

- Կարծում եք՝ կարո՞ղ եք վերադառնալ Հայաստանի հավաքական այլ մարզչի ղեկավարությամբ։
- Դժվար թե։ Եթե որոշում կայացնեմ, չեմ կարողանա այն փոխել։ Չգիտեմ՝ ապագայում ինչ կլինի, չեմ ուզում կանխատեսումներ անել։ Ես այս որոշումը կայացրել եմ և արդեն հրաժեշտ եմ տվել բոլորին։ Ես շատ շնորհակալ եմ ազգային հավաքականին՝ այն ինձ շատ բան է տվել։ Այստեղ ես հանդիպեցի Խոակինին (Խոակին Կապառոսին - խմբ.)։ Նա ինձ համար հիանալի մարզիչ է։ Այո, հավաքականում դժվար պահեր են եղել, բայց լավ դրվագներ էլ են եղել։

- Ո՞վ կլինի Հայաստանի հավաքականի ավագը ձեր փոխարեն։
- Կարծում եմ՝ Էդուարդ Սպերցյանը։ Անկեղծ ասած, տղաների հետ այս մասին չեմ խոսել։ Բայց Էդիկը արժանի է ավագի թևկապին հավաքականում։ Սպերցյանը արժանի է ավելիին. նա պետք է լքի ՌՊԼ-ն, խաղա Եվրոպայի բարձրագույն լիգայում և նոր էջ բացի իր կարիերայում։